این آخرین شکایت من با زبان شعر
از خاطرات کهنه ی بر یاد ماندنی است
این آخرین عبور من از کوچه باغ عشق
با یک بغل حکایت غمناک و خواندنی است

این آخرین غروب غم آلود سرنوشت
بر ساحل غریب و مِه آلود غربت است
یک روز می رسد که از این سردیِ فراق
بر سینه ات سیاهی ی زنگار حسرت است

نه، من دوباره پند و نصیحت نمی کنم
جایی برای حرف و حدیثی دوباره نیست
اما فقط نصیحت آخر، شنیده ای!
"در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست"

گفتم بدان که شعر جدایی نگفته ام
حرمت بدار عقده ی دل بی صدا بگو
با یاد روزهای خوش آشنا شدن
"با یار آشنا سخن آشنا بگو"

باور نمی کنی که دلم غرق عشق توست
شب ها دگر به یاد تو خوابم نمی برد
کافر مشو به پاکی ی احساسمان شبی
"آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد"

رؤیا ندیده ام به خدا شعر حاجت است
من ترک واژه های مکدّر نمی کنم
چشم سیاه و زلف پریشان بهانه نیست
"صد بار توبه کردم و دیگر نمی کنم"

یادش به خیر قصّه ی آن روزهای دور
حالا ببین زمانه که با عشق ما چه کرد
می بینم آن شبی که به یاد گذشته ها
"ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد"

************************
این بود آن حکایت من با زبان شعر
ای دوستان خلاصه شنیدید راز من
با این صفای خاطر و احساس بنگرید
"با من چه کرد دیده ی معشوقه باز من"

چندی گذشت در تبِ بی رنگِ خاطرات
این نامه هم به گوش نگارم اثر نکرد
من ماندم و تمام هوس های رنگ رنگ
"دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد"

با سنگ عشق آینه ی دل شکسته شد
تا اینکه باز شمع دلم شعله ور شود
مبهوت شد نگاهِ ترِِِ مِه گرفته ام
"یارب مباد آنکه گدا معتبر شود"

بشکن نترس، قلب من از جنس شیشه است
باید دگر که عشق تو با من چِها کند
"ساقی به جام عدل بده باده تا گدا
غیرت نیاورد که جهان پربلا کند"

بشکن دوباره جام نگاهم شکستنی است
سیلاب اشک های من انگار دیدنی است
بشکن دوباره بال مرا تا به خاطرت
پرواز، زنده بماند پرنده مردنی است