هوای نوشتن

آسمان می بارد و من هوای نوشتن در سر دارم. هوای سرودن و گریستن...

می خواهم حرف بزنم، می خواهم با تو حرف بزنم: از آن صندلی خالی، از تاریکی و نهایت شب، از رفتن تو...

چقدر زود باور می کنیم که شناخته ایم.. عجب زمانه ای! روزگاری آدم هایی پیدا می شدند که تمام عمر عاشق می ماندند. چه حوصله ای! خوشا به حال ما که با چند قدم، از روی همه چیز رد می شویم!!!!! مثل تو که _ شاید هم بی اختیار _ همراه آن رودخانه رفتی و آب روانی شدی تا در این دره ی تنهایی، تنهایی ات را تنهاز زمزمه کنی... اما... تنهایی هم از نفس افتاد و بر نگشتی. رفتی اما، رفتن تو، مرا از من باز نگرفت. مرا به رویای خودم کوچاند. به همان صندلی خالی که از آن توست و تاریکی شب: خوب می دانی چه بروی، چه بنشینی، باز هم ماه آسمانم خواهی بود و من! هر کجا که بروم این آسمان بالای سرم را با خودم خواهم برد. مثل این شب بارانی، مثل دلم که از یاد تو سرشار است.

نه! زندگی را جور دیگری نمی خواهم، تو را جور دیگری نمی خواهم. این زندگی چنان جاریست که دیوانه ام می کند و تو آن چنان با این زندگی یکی شده ایی که خوب می دانی ریشه این احساس از کجا آب می خورد.

اما... با تو باید از سر حد حرف هم گذشت...

تماشای مهتاب هزاران بار بهتر از سیاه کردن این برگ سفید!!

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

مادر
دلواپس
مادر
خیانت
بوسه
شریعتی
دختر
دختر
دختر
دختر
دختر
دختر
دختر
دختر وپسر
دنیای متفاوت
[همه عناوین(146)][عناوین آرشیوشده]